Wie iets of wat thuis is in de Griekse mythologie wordt zeker geboeid door het verhaal van de aanlokkelijke Sirenen, die als vrouwelijke halfgoden, hun mannelijke toehoorders verleiden met onweerstaanbare, sensuele gezangen. Dit vergelijkbaar gevoel overvalt ons ook na een avondje met de mooie, etherisch klinkende Marissa Nadler in de Rotonde van de Botanique, waar ze haar tiende studio album “The Path Of The Clouds” komt voorstellen. Haar betoverende, duistere en verleidelijke stem en verschijning laten je inderdaad op wolkjes drijven in een trip die even dromerig als beklemmend klinkt, terwijl haar magische gitaartokkel perfect  wordt aangevuld door de soundscapes en solo’s van multi-instrumentalist Milky Burgess en bassiste Monika Khot.  

Al bijna twintig jaar betovert Marissa Nadler ons met één van de meest bedwelmende sounds die de dromerige indie-folk scene ons te bieden heeft. Klinken haar eerste albums eerder spaarzaam en dikwijls badend in reverb, begeleidt op akoestische gitaar, dan voegt ze er vandaag meer subtiele instrumentale laagjes aan toe. Haar hemels fluisterende stem blijft echter alle aandacht opeisen en hoewel de akoestische gitaar heeft plaats gemaakt voor de elektrische tokkel, domineert nog steeds het donkere en mysterieuze sfeertje waarin de songs drijven. De extra instrumentale details zorgen voor een schitterende extra dimensie, die live nog meer benadrukt wordt. Ook de thema’s in haar songs gaan breder dan liefde, verlies of sterfelijkheid, maar wekken ook duistere beelden op in al even geheimzinnige verhalen. Zo neemt de opener “Drive” uit haar “July” album, je beeldrijk mee op haar achterbank, genietend van de omgeving en de muziek die uit de cd speler klinkt. Het titelnummer van haar “For My Crimes” album geeft dan weer een belangrijke les mee van vergevingsgezindheid. De uitmuntende inbreng van de Milky Burgess wordt dadelijk in de verf gezet, met doordringend keyboardspel in “Storm” en een heerlijke tripy prog-rock sound in het bedwelmende “And I Dream Of Running”, dat zowaar echte Pink Floyd vibes oproept en de ideale inleiding vormt voor een soulvol en vanavond zelfs bluesy klinkend “If I Could Breath Under Water”. Na dit mooie triootje uit Marissa’s nieuwe album, volgt de titlelsong “The Path Of The Clouds”, dat drijft op een weids dromerige gitaarrif van Milky, die er in de finale nog een knetterende solo aan toevoegt. 

Het mooiste verhaal van de avond horen we in het romantische nummer “Bessie Did You Make It”, over een avontuurlijk koppel, Bessie en Glen Hyde, dat in 1928 als eerste al raftend de Colorado River  wil bedwingen, maar  helaas spoorloos verdwijnt. Enkel hun boot wordt intact teruggevonden en verschillende theorieën beginnen een eigen leven te leiden, ook bij Marissa Nadler, die zelf de twijfelend de moordvraag oproept met “Do You Fake It”. Ook in het meesterlijke op dramatische bassen van Monika Khot drijvende “Couldn’t Have Done the Killing” duikt een moordverhaal op, maar ditmaal op het liefdesvlak. Het is echter niet alleen somberheid en drama wat de klok slaat. In “Was It a Dream” lijken we wel de fragiliteit van Heather Nova te herkennen en “Firecracker” ontspint zich als een diep ontroerende, walsende country jerker. 

“Oh, there she lies, Gently close her eyes”  zingt Marissa Nadler in de treurend klinkende afsluiter en gouden oudje uit haar eerste album “Ballads of Living and Dying”. Dit roept perfect de sfeer op van haar muziek. Schoonheid en rust kan je ook vinden in droefheid, donkerte en drama en is heerlijk voedsel voor gevoelige zielen. Bij deze is de onze weer volledig bijgetankt voor de komende donkere dagen en kunnen we met een warm gevoel dromend de ogen sluiten.

Yvo Zels